Jaime Manso na miña lembranza

Acabo se saber que morreu Jaime Manso, unha persoa magnífica, moi boa xente, a quen tiven o pracer de coñecer e tratar alá contra 1973 ou 1974 entre Sada, Betanzos e A Coruña. 

Para min o Jaime que coñecín é o que aparece nesta foto, aínda que algún día o volvín ver na súa tenda de discos, marabillosa. 

Aprendín moito del, e dos amigos e amigas cos que andaba daquelas. 

Acórdome un día nun bar en Sada, o Tropic, no que tomando unhas cervexas nos fartamos de escoltar unha canción de Bowie, que lle encantaba, Bowie e a canción aquela. Desde entón, sempre  que penso en Bowie inevitablemente penso en Jaime. Sempre. E escoito moito a Bowie, ou sexa que....

Eran tempos en que en tendas coma Bambuco, se podían escoitar cancións coma esta, unha novidade naquel momento.

Grazas, amigo Jaime, por tantas cousas. 

Grazas, por sempre.

E como queira que non podo deixar de sentir unha enorme melancolía aquí deixo outra cantiga que penso que lle gustaría moito.

Deus, que pena...