maderne / crítica literaria e teatral... E POLÍTICA

un espazo para partillar críticas, comentarios, reseñas e outros documentos sobre literatura, teatro, arte, cultura..., amenizado por Manuel F. Vieites




sábado, 4 de diciembre de 2021

Luís Seoane, dramaturgo universal


Luís Seoane. Un dramaturgo excepcional

Manuel F. Vieites

Crónica publicada anteriormente en Faro da Cultura, suplemento do xornal Faro de Vigo

Sabido é o recoñecemento da obra plástica de Luís Seoane a nivel internacional, quer no eido da creación pictórica ou no da ideación gráfica. Tamén se ten posto en valor a súa poesía (Fardel do esiliado, 1952), de certo anovadora, ou o traballo de acción cultural que desenvolve en Bos Aires, como explicaron Xesús Alonso Montero (As palabras do exilio, 1994) ou Xosé Ramón Pena (Historia da literatura galega, IV, 2019), sen esquecer a súa participación na posta en marcha do proxecto Laboratorio de Formas ou Sargadelos. Un intelectual integral e, por riba de todo, íntegro, plenamente. 

Da súa relación co teatro, sábese menos, ao mellor porque tampouco non se fixo moito por recuperalo. Así, cando en 1994 lle dedican o Día das Letras Galegas, o Centro Dramático Galego estrea A fiestra valdeira, de Rafael Dieste, cando a ocasión parecía inmellorable para a recuperación dun dos máis sólidos valores na dramática peninsular ou porteña do século XX. Dous anos despois Xavier Seoane e Lino Braxe publicarían en Ediciós do Castro un volume, Luís Seoane e o teatro, que servía para lembrar as súas moitas achegas. E nese legado temos que destacar a súa obra dramática, e salientar que a Biblioteca do Exilio, dirixida por Manuel Aznar Soler, veña de reeditar dúas pezas súas, publicadas en Bos Aires e tituladas La soldadera(Ariadna, 1957) e El irlandés astrólogo (Losange, 1959), que figuran entre a mellor literatura que naquela altura se tiña escrito en castelán. As dúas foron publicadas en galego, en Ediciós do Castro; a primeira en 1996, segundo o texto orixinal do autor, e a segunda en 1980, con tradución de Francisco Pillado Mayor. Esta reedición en castelán chega da man de Pablo García Martínez, autor dun interesante estudo preliminar.

A soldadeira, peza en tres actos, recrea feitos acontecidos ás portas da cidade de Compostela nos tempos da Irmandade Fusquenlla, contra 1431, cando os irmandiños tentan asaltar a cidade, comandados por Roi Xordo, e mentres nela os artesáns deciden se apoialos ou non. Recupera entón un feito histórico, para recrealo nunha perspectiva actual. Por iso cabo dos habitantes do país naquela altura, sitúa tres campesiños de hoxe en día, que participan das visións, esperanzas ou expectativas de irmandiños e mesteirais. Desa maneira poden tomar conciencia de como todos os conflitos, as dominacións, e as submisións, teñen a mesma orixe e as mesmas causas, pois as precariedades e pouquidades que eles padecen a cotío son ben semellantes ás que padecían as xentes do común cando no país mandaban nobres, eclesiásticos e señores. A vella Galicia irredenta, onde é imposible vivir con dignidade, con honestidade.

O irlandés astrólogo, peza con prologo e tres actos, recrea outro feito histórico, como foi o proceso que padeceu Patrick Sinnot, un irlandés fuxido de Irlanda trala conquista e ocupación protestante, e que exercerá como profesor no Colexio de Irlandeses de Compostela entre 1608 e 1622, pero tamén ocupará unha cátedra de gramática na Universidade de Santiago. Será aquí onde un grupo de alumnos o denuncien ante a Inquisición por supostas prácticas de astroloxía, o que implica a apertura dunha investigación que, naquela altura, supoñía o paso pola sala de torturas para facilitar a confesión e orientala na dirección máis axeitada aos intereses do Tribunal do Santo Oficio. Agroma así o conflito dunha persoa que por ser católica vive exiliada e refuxiada nun país católico que finalmente tamén o condena. Pero polo medio agroman outras leas, abeiradas ás circunstancias persoais de cada personaxe.

Nas dúas pezas déixanse sentir influencias de dramaturgos como Ramón del Valle-Inclán ou Michel de Ghelderode, nas tonalidades cincentas e sombrizas coas que se mostra a realidade social, pero moi especialmente de Berthold Brecht, en todo o que atinxe ao modelo de composición. Seoane incorpora á dramática en lingua castelá ou galega os principios da dramática épica, onde abrolla con forza unha mirada dialéctica, crítica e cubista ante as circunstancias do pasado e do presente. De igual xeito, na figuración dos mundos dramáticos, aposta sempre pola escala de grises, para mostrar a realidade en toda a súa complexidade. Dous textos magníficos, para explicar o presente.

Hai unha terceira peza, Esquema de farsa, publicada en Galicia Emigrante en 1957, pouco considerada e peor entendida, pois non se acertou a calibrar o seu alcance, que vai alén dunha simple farsa ou sátira. Estamos ante un verdadeiro monumento literario que contén un poderoso dispositivo dramático co que artellar un espectáculo de masas, de signo claramente factográfico e documental. Unha peza vinculada con proxectos de Percy MacKaye, presentacións escénicas de rúa das primeiras sufraxistas, o espectáculo de masas que presenta Nikolai Evreinoff en 1920 na cidade de Petrogrado (O asalto ao Pazo de Inverno), ou achegas varias de Erwin Piscator. 

Seoane activa unha recreación do Día del Emigrante Gallego, que as autoridades franquistas, co aparato de propaganda habitual e a coa retórica da vitoria, celebran na Coruña un 12 de outubro de 1956, como recollía a prensa da cidade con gozosa e poderosa fanfarra. A fascinante ideación dramática e teatral de Seoane contempla tres niveis de presentación e recepción escénica: o dos que realizan a homenaxe, o dos homenaxeados, e o do público. Unha proposta radicalmente novidosa naquel tempo, que, por razóns de aforo, tería que armarse en polideportivo ou nave industrial, ao ser tres e ben diferentes os espazos onde situar tanta xente. Lino Braxe sempre acreditou no valor inmenso de Seoane na literatura e no teatro de noso, pero ao mellor estamos ante un legado que nin entendemos nin merecemos. Magoa de país.



Vinganza de Fortimbrás

Unha peza de Francisco A. Vidal

Manuel F. Vieites



Texto publicado anteriormente en Faro da Cultura, suplemento do xornal Faro de Vigo

Co texto que hoxe presentamos, editado por Positivas, o seu autor gañou neste ano de 2021 o III Premio Laudamuco de Textos Teatrais que convoca o Concello de Brión coa colaboración da Academia Galega de Teatro, iniciativa interesante que serve para lle dar pulo á creación dramática pero tamén á edición de pezas, cousas que cómpre agradecer polo ben das nosas letras. O xurado, moi polivalente, estivo integrado por Pilar López, Xoana Balado, Gonzalo Rodríguez, Xulio Lago e Manuel Guede, e destacou na peza premiada, entre outros aspectos, a mirada que propón arredor das luces e das sombras dos comportamentos humanos.

Debemos a Saxo Grammaticus (c.1150-c.1220), historiador e teólogo danés radicado en Lund, e autor da Gesta Danorum, novas sobre Amleth, fillo de Horvendill e de Gerutha, e sobriño de Feng, ou de como Feng mata ao seu irmán e casa coa súa cuñada, razón pola que Amleth simula caer nun estado de necidade e tolemia co fin de non ser tamén asasinado. Velaí o asunto central que toma Shakespeare, ou o propio Cunqueiro, malia que este troca algunhas relacións para lle dar ao seu texto unha perspectiva nova desde a que recrear un personaxe tan atractivo como Hamlet.

Esta nova peza que asenta na materia dramática que atesoura Elsinor, ten como figura central un personaxe periférico na traxedia. Falamos de Fortimbrás, parente do príncipe danés e sobriño de rei de Noruega, de quen coñecemos o degoiro por vingar a derrota padecida polo seu país, atacado sen máis polo vello rei Hamlet, e a morte de seu pai na batalla. No segundo acto da peza escrita por Shakesperare, teremos novas do tal príncipe noruegués, quen urxido polo seu tío, debe renunciar á súa teima por atacar Dinamarca, polo que decide marchar contra Polonia. Así, no tránsito pacífico polas terras de Dinamarca, cando estas tamén ocupaban partes da actual Suecia, camiño de Polonia, o príncipe acaba por chegar ás portas de Elsinor no momento xusto para asumir o trono, ao ser o único herdeiro lexítimo da coroa. 

Conta o dramaturgo empírico deste texto que comentamos, que as crónicas de Saxo, e as recreacións dos dramaturgos avonés e mindoniense, non deixan de ser formas de contar feitos posibles, que derivan de narracións anteriores, entre elas o Chronicon Lethrense, e que acaban por enlear feitos que non deixan de ser hipóteses coas que resolver un problema que ao mellor nin ten solución: que pasou realmente, se é que algo pasou? Nesa dirección, o que nos ofrece é a súa hipótese, tentando buscarlle á traxedia outras causalidades. E por aí acerta de cheo.

Pois, que andaba a facer Fortimbrás na contorna de Elsinor xusto cando no pazo dos reis de Dinamarca se desata unha traxedia na que semella tan só participan ben poucas persoas, en realidade a tríade nai, fillo, tío. Xusto por aí comeza esta interesante elucubración de Francisco A. Vidal que asenta nas relacións non sempre amigables entre os pobos que habitaron as terras escandinavas, e os diferentes feudos e reinos que foron conformando no decorrer dos séculos. O personaxe secundario que Shakespeare fai aparecer para mellor poder poñerlle o ramo ao seu texto, e avivar no público o nacionalismo inglés fronte as xentes de fóra, adquire agora moita relevancia, cabo doutras figuras creadas ex novo ou tiradas do texto do inglés. Nos cursos de acción que se van encetando e pechando iremos lendo o curso duns acontecementos que rematan como xa sabemos, co asunción da coroa danesa por un príncipe noruegués. Pois, aos poucos, eses cursos de acción novidosos e iluminadores que se inician nalgún lugar de Noruega, van confluíndo en Elsinor, e así recolle forza o vello relato xa coñecido, pero sempre cunha mirada nova. Concordamos do Xurado en que Vidal propón un xiro narrativo, e dramático, sorprendente e moi enriquecedor. 

Cando remata a argallada, tan ben entretecida, e os argallantes toman conciencia da traxedia causada, e cando os remorsos apreixan as conciencias, máis nuns casos que noutros, cada quen busca xustificar os seus actos. Na última escena agroman cuestións éticas ben interesantes en relación aos límites de certos comportamentos: as falsidades e rexoubas que unha vez armadas poden escapar ao control de quen as crea e propaga. O texto invita a unha fonda reflexión sobre os usos e abusos na manipulación da opinión pública, a nivel micro e macro, na creación de estados de subversión e revolta, pois como di o Capitán, é o pobo quen paga o circo mentres outros quedan co pan. 

En todo caso, a vinganza segue a ser un tema central, ben que por boca do rei vello, moribundo en Noruega, nos seus consellos a Fortimbrás, saibamos que hai modos e maneiras de construíla, e facela silente, anónima e máis destrutiva aínda. Abandonando os estados irracionais e articulando unha racionalidade fría, da que poidan abrollar as formas máis pérfidas e perversas da conduta humana. E así a peza acaba por nos mostrar canta maldade pode agochar cada un de nós cando a vinganza nos manda. Por iso disque Kong Fuzi dicía que antes de emprendela había que cavar dúas covas. Dúas. 

Luces de bohemia, esperpento de Ramón del Valle Inclán

 


Luces de bohemia

101 anos

Manuel F. Vieites

Texto publicado anteriormente en Faro da Cultura suplemento do xornal Faro de Vigo.

O de 1920 vai ser un ano especialmente relevante para a literatura dramática de expresión castelá pero tamén universal, pois é cando se publica Luces de bohemia, un dos textos fundamentais de Ramón María del Valle-Inclán. Editado por entregas entre xullo e outubro daquel ano de gloria, no semanario España, a versión definitiva chega en 1924, con tres escenas máis. Con Luces... o arousán inicia a xeira dos esperpentos, que para o profesor Alonso Zamora Vicente supoñen unha monumental edición crítica de España (La realidad esperpéntica, 1969). Velaí unha visión moi cabal e calibrada dun texto que ofrece unha mirada estarrecedora e brutal sobre a realidade cultural, social, económica ou política de España nos primeiros decenios do século XX.

Esa relevancia, con todo, non sempre se ten explicado da maneira máis adecuada por moito que se cualifique a peza de creación xenial, pois adoita presentarse como un endemismo hispano. De Ramón del Valle-Inclán tense sinalado a filiación modernista, e a súa deriva cara movementos que refugan o naturalismo, tal que o simbolismo, ou que apostan pola vangarda, como fai o expresionismo. Sendo así, Valle non tería feito máis que incorporar ás letras hispanas tendencias americanas ou europeas que proclaman a súa revolta a finais do XIX ou nos inicios do XX. Unha visión que mesmo se transmite en textos tan fundamentais como Literaturas europeas de vanguardia (1925), de Guillermo de Torre, onde Valle, para alén dalgún comentario sobre La pipa de kif (1919) non figura entre a autoría máis anovadora en literatura e arte. 

Non obstante, estamos ante un autor que xa na súa primeira peza dramática, Tragedia de ensueño (1903) propón unha forma de composición que se vai perfilando nas comedias bárbaras, como Águila de blasón, e culmina nos esperpentos. Ese modelo de escrita dramática, onde hai, certamente, elementos simbolistas, expresionistas ou superrealistas, prefigura na súa estrutura formal e na súa dimensión semántica e pragmática, dúas tendencias que serán dominantes en Europa mediados os anos vinte do século pasado: falamos do teatro épico e da nova obxectividade. Aquí radica, ao noso entender, o carácter profundamente anovador e vangardista da dramática de Valle-Inclán, a súa condición de precursor. Pero tamén abrolla con forza o seu compromiso social e político, un trazo distintivo desas dúas tendencias.   

Hai un momento en Luces de bohemia en que Max Estrella pronuncia unha frase lapidaria, ao afirmar que “Los ultraístas son unos farsantes”. Esa condena explícita dun vangardismo esteticista e estéril, alleo á crúa realidade e ao sufrimento humano, marca a conversión do bohemio irredento, que finalmente toma conciencia da realidade grotesca do mundo que habita e sostén. E así nace o esperpento, para mostrar a negrume dun pais dominado pola corrupción, a hipocrisía, a pouquidade, a miseria material e moral e a represión política.

Entre os aspectos máis salientables da peza destaca unha trama asentada na montaxe cinematográfica, pois o dramaturgo implícito escolle as situacións, secuencias e planos que mellor serven para mostrar un mundo en ruínas. Tamén cómpre reparar na ideación e conformación dos personaxes, para os que Valle bota man do xesto social, daquilo que Brecht denominará “gestus” anos despois; un trazo que tamén abrolla nos gravados de Otto Dix e Georg Grosz, que mostran esa mesma realidade desfigurada, retorta, avolta, e unha mirada igualmente aceda e sarcástica.

Coas comedias bárbaras e cos esperpentos Valle-Inclán propón unha forma nova de realismo, épico e obxectivo, no que, ben lonxe do naturalismo preconizado por Zola, aposta por mostrar a realidade desde unha mirada dialéctica, afondando na dimensión social da arte e na súa función crítica e subversiva. Aí radica a novidade e a excelencia desa peza universal, que a día de hoxe segue tendo a mesma actualidade que naquela altura en que foi editada. Cen anos despois o esperpento segue máis vivo e activo que nunca, pois Luces de bohemia reflicte a imaxe máis veraz das nosas miserias.  

Visto que nestes primeiros decenios do século collen relevo formas escénicas e dramáticas asentadas nun pulo documental, non estaría de máis lembrar esta peza dramática de Valle-Inclán, En la luz del día, que moitas veces dorme inadvertida na súa narrativa, malia todo canto escribiu a profesora Roberta Salper de Tortella en 1968. E ignorada segue, a pesar de que formalmente contén todos os elementos que definen unha obra dramática. A peza forma parte de La Media Noche. Visión estelar de un momento de guerra, onde o arousán recolle a experiencia vivida como reporteiro de guerra en 1916, en Francia e Bélxica. Na primeira parte contén unha narración, Un día de guerra (Visión estelar), escrita coa textura dunha reportaxe, e na segunda abrolla esta creación magnífica, que pon de manifesto a dimensión máis innovadora de Valle-Inclán. 

En efecto, En la luz del día, publicada por entregas en El Imparcial, constitúe un magnífico exemplo do que na Unión Soviética se coñecerá como factografía anos despois, mentres que en Alemaña, con Piscator, será teatro documento. Unha liña de creación dramática e teatral que estoura nos anos vinte e trinta en Europa e da que Valle-Inclán será un claro precursor. Unha peza que reclama de forma urxente a súa escenificación, seguindo as pautas de Piscator ou Brecht. Para cadrar o círculo.

sábado, 16 de octubre de 2021

David Foster Wallace nas profundidades da tristeza infinda, texto anónimo felizmente recuperado por Raúl Dans.


Velaquí a crónica publicada en Faro da Cultura, suplemento cultural do Faro de Vigo, sobre un texto que nos presentou Raúl Dans, escrito por un dramaturgo que se quitou a vida na contorna da cidade d'A Coruña despois de volver de Dallas, e logo de cumprir unha estraña misión de carácter literario vinculada con David Foster Wallace ou iso cabe supoñer. 


DFW nas profundidades da tristeza infinda

Un texto editado por Raúl Dans

Manuel F. Vieites

O texto que presentamos, publicado por Laiovento, admite lecturas varias e presenta cuestións diversas. Das primeiras debe dar conta quen nel se debruce, coa súa visión e vivencias, e das segundas adoitamos ocuparnos os que nos dedicamos a esta lea de comentar traballos alleos, que tanto encirrou e aproveitou Eugène Ionesco. O texto aparece asinado por Raúl Dans, e xa na contra capa se afirma que se trata dun reto dramatúrxico audaz, entre o relato biográfico e o delirio posmoderno, baixo a etiqueta de “non ficción”. A cuestión do delirio pode ter que ver coas iniciais no título (DFW), que remiten ao nome dun novelista norteamericano dos más polémicos nos últimos anos, o malogrado David Foster Wallace, que practicaba, sobre todo con títulos como Infinite Jest (1986), unha sorte de meta-modernismo, segundo referiu Trefor M. Williamson nun traballo sobre o concepto de hipertexto, que xa Otero Pedrayo mostrou en Rosalía (1959). O da posmodernidade vai por outros camiños. 

Outra das cuestións ten que ver coa reconstrución da biografía como modo dramático de composición (biodrama), que neste caso adquire convencións da peza documental. Por aí temos catro niveis de análise, estando os dous primeiros centrados nas historias de vida do defunto DFW e do seu amigo, o tamén novelista Jonathan Frazen, mentres que o terceiro nivel relanza a relación de amizade e competición que mantiñan eles dous. Por iso a Actriz afirma que se trata dunha obra de non ficción pois todo canto se narra sucedeu, ben que debamos considerar aquilo que Louis Trolle Hjelmslev definiu como “substancia do contido”. 

Logo está Raúl Dans, ao haber no texto un xogo incesante de autorías, pois a (re)construción biográfica é cousa dun escritor que se presenta como “verdadeiro autor desta obra” (VEDO), e que corresponde ao que temos denominado dramaturgo empírico. Mais será o dramaturgo implícito, dando voz e palabra, quen faga dicir que o texto que nos chega é un manuscrito que o dramaturgo empírico deixou enriba da súa mesa de traballo antes de suicidarse. Documento que quere ser espectáculo, polo que ese dramaturgo implícito tamén actuará como dramaturxista ficticio para deseñalo, e así ocorre que a madeixa narrativa da peza vaise desenfiando grazas á presentación de dous actores e unha actriz que van prestando voz aos personaxes invocados, incluíndo ao propio Verdadeiro Autor e a súa muller. Será Raúl Dans un deses actores?

Outra cuestión lévanos aos fenómenos de (contra)transferencia que agroman, de forma manifesta e latente, na ideación narrativa e na súa concreción. Interesan especialmente os que se vinculan coa relación entre DFW e máis ese Verdadeiro Autor, pois este acaba por impregnarse ata limites (in)sospeitados da personalidade do primeiro, como se comproba na mesma ideación da peza. Tal semella que o tal DFM se chega a converter para o VEDO en espello e obsesión. Como editor do guión, Dans achega a bibliografía usada por VEDO, que nos informa do labor de documentación para enfrontar o reto dramatúrxico xa referido. Cabería pensar mesmo na relación que puidera ter Dans con ese dramaturgo, que se quita a vida seguindo o exemplo de DFM, e se foi el quen situou no adral do volume unha frase inquietante de Michel de Montaigne. En todo caso, hai que agradecerlle a edición do manuscrito. 

O texto vai trocando o foco aos poucos, pois da mirada primeira que se ocupa do acontecido en 2008 en Claremont, California, e dos antecedentes que provocan o fatal desenlace na vida de DFW, pasamos á ollada que se deita sobre unha casa dunha aldea próxima a unha cidade, aquí en Galicia, pouco tempo despois de que o VEDO volva de Austin, Texas, a onde viaxa coa intención de cumprir unha importante misión no Harry Ransom Center. Un texto no que habita o desacougo, o desconcerto, o desánimo, a desesperanza, e unha soidade infinda. Magnífico. 

Fama volat

O Verdadeiro Autor, de volta de Austin, no avión, formula unha pregunta relevante. Pódese escribir despois de Joyce, Beckett ou Pynchon? Ou despois de Borges, Cortázar, Barth, Pinter, Caryl Churchill, Anne Sexton ou Sylvia Plath, engadimos nós? Todo depende de querer e saber ser donos das nosas esperanzas, desexos e anhelos, que tanto acaban por dicir de nós, de dicirnos sobre nós mesmos. Así, un dos actores comentará que o texto que presentamos foi escrito por un autor inxustamente ignorado, razón pola que sente a necesidade de recuperalo. Velaí unha queixa persistente no campo literario, que ten que ver coa necesidade de recoñecemento, presenza, titular, compaña ou cariño, que acompañou ao DFW toda a súa vida.

Hai anos compartín avión Madrid-Vigo cun mozo galego que logo souben é un importante científico que investiga tratamentos contra o cancro nos Estados Unidos. Na viaxe falou con quen sentaba ao seu lado de moitas horas de traballo no laboratorio, noites sen durmir, experimentos de meses ou anos, vivir sempre lonxe da familia..., pero tiña un soño, irrenunciable. En Peinador, unha multitude berraba entolecida coa chegada dos integrantes dun equipo de fútbol. El abriuse camiño como puido por unha mareira de mans con libretas e bolígrafos, ignorado e anónimo. Disque dicía Laozi: “quen sabe contentarse co que ten...”.  

miércoles, 6 de octubre de 2021

Lembrando a Alfonso Sastre, dramaturgo, dos máis importantes de todo o século XX en España

 


Hai uns días publicabamos no Faro da Cultura, que edita o xornal Faro de Vigo, unha crónica sobre Alfonso Sastre, que agora reproducimos. Acompañamos o escrito cunha fotografía da primeira función de Escuadra hacia la muerte, unha peza moi famosa do autor, estreada en 1953.

Lembranza de Alfonso Sastre Salvador, dramaturgo

 

Manuel F. Vieites

 

Na magnífica Historia del teatro español (Gredos, 2003) que coordinou Javier Huerta Calvo, Alfonso Sastre ocupa un lugar menor, comparado con outros enxeños da escrita dramática, como Benavente, Valle Inclán, Unamuno, García Lorca, Gómez de la Serna, Arniches ou Buero Vallejo. Sabemos que as escollas obedecen a cuestións de canon, pero velaí unha mostra de que Sastre segue sendo un autor incómodo, tamén pola natureza da súa escrita, obxecto central non obstante da historia literaria. 

Unha escrita que deriva do compromiso vital de quen vive en primeira liña os horrores da Guerra Civil e as duras condicións de vida dos primeiros anos de ditadura. Por iso a súa obra é profundamente política e ideolóxica, pero non esquezamos que todas as obras son políticas e mostran unha ideoloxía concreta, en tanto a polis se pensa e organiza con ideas sobre a maneira de negociar ou impoñer a convivencia en común. En efecto, pois ideoloxía significa “logos” ou ciencia das ideas. Algo que adoitan obviar os que menosprezan as achegas literarias de Sastre criticando que estean preñadas de ideoloxía. A Iliada tamén o está, coma Ulysses de James Joyce.

Sastre tamén dedicou tempo e paixón ao ensaio, quer en xornais e revistas especializadas, quer en volumes de teoría dramática, sendo neste campo un dos autores máis prolíficos en todo o século XX. A el debemos títulos como Drama y sociedad (1956), Anatomía del realismo (1965), La revolución y la crítica de la cultura(1970), Prolegómenos a un teatro del porvenir (1992), El drama y sus lenguajes (2000), fundamentais en historiografía dramática ou teatral. O último volume, que se xesta na Semana de Filosofía de Pontevedra en 1996, contén reflexións relevantes sobre formación teatral e fala escénica que aínda hoxe están por resolver.

Desde moi novo participou en varias iniciativas para transformar o teatro español, sendo a primeira o denominado Grupo de Arte Novo, creado en 1945. Ao mesmo tempo inicia unha xeira longa de colaboracións en semanarios como La Hora, nos que mostra a necesidade dun teatro máis atento á realidade social e á renovación artística. Nese semanario publica en 1950, en compaña de José María de Quinto, o manifesto do Teatro de Axitación Social, movemento que terá continuidade no Grupo de Teatro Realista, cos mesmos animadores. Alá por 1960 alenta desde as páxinas de Primer Acto unha polémica sobre a función do artista na sociedade franquista, dominada pola represión e a censura, e o rol do teatro. Na mesma participan Buero Vallejo e Alfonso Paso, un dos fundadores do Grupo de Arte Novo, que arelaban transformar o teatro desde o propio sistema, en tanto Sastre advertía dos perigos de ser devorado polo sistema e a necesidade de confrontalo.

Logo das súas primeiras pezas, Uranio 235 (1946) ou Cargamento de sueños (1948), marcadas por unha pulsión experimental descoñecida na dramática española ou europea da época, inicia unha longa etapa de escrita realista, en diálogo crítico con autores tan relevantes como Valle-Inclán ou Brecht, ou teóricos como Luckács. Virán despois un feixe de textos dos que abrollan poderosas metáforas dunha realidade sórdida, que mostraban con especial crueza a condición humana e os efectos do exercicio do poder. E así temos Escuadra hacia la muerte (1953), El pan de todos (1953), La mordaza (1954), Guillermo Tell tiene los ojos tristes (1955), Muerte en el barrio (1955) ou En la red (1959), textos escritos lonxe dunha mirada binaria asentada en antinomías. Unha liña que afonda no que denomina traxedia complexa, con textos como La sangre y la ceniza(1965) ou La taberna fantástica (1966), que se estrea en 1985, cun notable éxito de crítica e público, polo que lle outorgan o Premio Nacional de Teatro nese mesmo ano.  

Na hora do seu pasamento cómpre recuperar o legado enorme dun escritor e pensador fundamental nas letras hispanas, para alén dos xuízos que mereza a súa traxectoria no escenario político, pois esa é outra historia. Sastre é, coma Valle, un dramaturgo excepcional. Como mostra, Asalto nocturno, unha peza do 1959. 

Sastre editor

No haber de Sastre tamén debemos situar o seu labor divulgador doutras voces, que desenvolve desde a editorial Hiru, creada con Eva Forest en 1989, e na que se publican textos fundamentais da creación dramática máis contemporánea, normalmente traídos ao castelán por persoas de recoñecida solvencia no campo da tradución literaria. Na actualidade o catálogo da editorial supón un punto de referencia para nos achegar á autores e autoras especialmente relevantes no campo teatral. 

Ademais de publicar autoría peninsular, con obras de Jesús Campos, Joan Brossa, Roberto Vidal Bolaño, Quico Cadaval, Manuel Lourenzo, Helder Costa, ou a dramática enteira de Fernando Pessoa, Hiru editou pezas de Karl Krauss, Pier Paolo Pasolini, Heiner Müller, Peter Weiss, Darío Fo, Thomas Bernhard, Werner Schwab, Friedrich Dürrenmatt, Howard Zinn, Bernard-Marie Koltès, Tankred Dorst, David Mamet, Georg Büchner, Harold Pinter, Daniel Berrigan ou Peter Handke. Unha selección da mellor literatura dramática occidental, que agradeceremos sempre. 

sábado, 18 de septiembre de 2021

O serodio remordimiento do amor, de Xavier Lama, en versión bilingüe, editada pola Asociación de Directores de Escena

 


O serodio remordimiento do amor

Un folcdrama de Xavier Lama

Manuel F. Vieites


(Unha cronica publicada en Faro da Cultura, Faro de Vigo)


Por moito que o pensen non poucos destacados especialistas na obra do arousán, a Galicia máxica, irredenta, medieval e misteriosa que abrolla en tantos textos seus, non foi invención de Valle-Inclán. Trátase dun mundo real, certo, documentable, que el recrea de forma maxistral como tamén o fixera anos antes Emilia Pardo Bazán. Así, calquera persoa criada na aldea dirá alcumes que tanto saben retratar, e que tan ben aproveitou o autor de Divinas palabras. Noutras literaturas existen exemplos similares, ao mellor máis abeirados ao costumismo, tendencia que Valle-Inclán evita apostando por unha tonalidade épica e obxectiva que converte a súa obra dramática en pioneira de tendencias novas en Europa enteira.

Por eses mesmos camiños, estéticos e temáticos, andaron por veces Ramón Otero Pedrayo ou Roberto Vidal Bolaño, e máis recentemente Xavier Lama neste texto seu que agora presentamos. Con el, gañou en 1995 o Premio Rafael Dieste de pezas dramáticas, e agora chega nunha reedición bilingüe que inclúe a versión castelá do propio autor e unha magnífica presentación da profesora Dolores Vilavedra. Unha iniciativa da Deputación d’A Coruña e da Asociación de Directores de Escena de España, que cómpre salientar pois contribúe a dar a coñecer, noutras linguas e comunidades de lectores, textos destacados da literatura nosa.

O título deriva dun verso (“the late remorse of love”) co que remata a estrofa CXXXVII do poema de George Gordon Byron, Childe Harold’s Pilgrimage, publicado entre 1812 e 1818. Unha estrofa que, nesta peza, primeiro fai súa un poeta romántico amante de Ifixenia, e pouco despois ela mesma, cando o lume estoura con forza e todo o seu mundo se converte en cinza. Pois en efecto a peza ten como subtítulo “Fantasía tráxica en once escenas dun tempo ido de plenitude e cinza”, e dalgunha maneira mostra como a grandeza acaba por tornarse pouquidade, como escoitará Adán ao verse privado da inmortalidade (“quia pulvis es”).

Co nome de Ifixenia coñecemos unha das heroínas máis enigmáticas da materia épica e dramática do ciclo troiano, a moza condenada ao sacrificio pola conduta sempre atolada de seu pai e seu tío, Menelao e Agamenón, agora retratados en Don Óptimo de Pedralonga, fidalgo con pazo, pedra de armas, e moitas herdades, empeñadas por mor do seu vivir nas marxes e da súa pouca cabeza. Pois Don Óptimo obedece a mesma lei que seguiron Pedro Moscoso e Juan Manuel Montenegro, ou Fernando de Sotomayor, protagonista na novela, tan descoñecida como interesante, que Álvaro de las Casas Blanco titulou El pazo de Lebre.

A paixón de vivir, cos remorsos que provoca, vai ser o motivo arredor do que abrollen outros asuntos, que se personifican en suxeitos memorables, e que tanto condicionan a natureza do tal degoiro de vida. Así temos un criado que se fai o parvo, un neno orfo, a filla tola, a muller rebelde, o médico caza fortunas, a criada avariciosa, o mozo destemido que fai fortuna nas Américas e volve feito un indiano, o señor luxurioso, a criada aproveitada, o cura hipócrita, o home burlado... Todos habitan no degoiro e no remorso, e todos partillan a danza gozosa e macabra que se tece nun espazo e nun tempo máxicos, onde non falta o mesón, a carballeira, o chamizo da meiga, e o pazo señorial, no que desacougan as efixies dos que noutrora foron presenzas ilustres e que comparten lembranzas no salón nobre, agardando o lume. Con eses elementos, Xavier Lama compuxo unha peza memorable que volve para nos lembrar que coas vellas formas do quefacer dramático, que no seu día explicou un tal Aristóteles, tamén se pode facer literatura e da boa. Literatura para ler e gozar, aínda que, coma outros moitos textos de noso, podería dar un espectáculo memorable, e máis aínda se na súa ideación se atende ao substantivo.

Libre albedrío

A peza pode lerse como un espello moi adecuado da sociedade actual, na que seguen operando con forza vellas estratexias de dominación, submisión, explotación ou superstición. Tamén acaba por exemplificar, con casos concretos como poidan ser os de Dona Tareixa, Malvela, Floriña, Beatriz ou Ifixenia, a imposibilidade do libre albedrío, ao estarmos tan condicionados e determinados por tantas circunstancias. A liberdade suposta acaba sendo unha ilusión, unha quimera. 

Todas esas persoas que se acubillan no ecosistema que configura o Pazo de Pedralonga, non son donas dos seus destinos, pois todo canto poidan argallar está imbricado nunha rede inmensa de actos e feitos externos, diso que na explicación da traxedia como acontecemento se denomina “fatum”, que non é cousa dos deuses senón de humanos. Por iso será que no adral da peza atopamos aquela invocación de Fausto, no texto de Marlowe, cando os demos reclaman a súa alma e pide converterse en auga, para diluír o destino. A escena final, con Ifixenia cercada polo lume, na compaña de Chopin e dándolle voz a Byron, é igualmente soberbia. Insistimos, unha peza fantástica, fascinante. Poesía para o teatro, a que pedía Giorgio Strehler.

viernes, 10 de septiembre de 2021

11 de setembro de 2001, en Nova York con Xoán González Millán, no Graduate Center da CUNY


Un 8 de setembro de 2001 cheguei a Nova York, a impartir un curso de posgrado no Graduate Center da College University of New York (CUNY), convidado por Xoán González Millán, quen estivera no Tribunal da miña tese de doutoramento, que eu defendera meses atrás daquel mesmo ano na Universidade de Santiago de Compostela, con dirección de Antón Costa.

O día 11 pasou o que pasou. Souben do atentado pois ao chegar ao Graduate Center contra as 8.00 da mañá chamei á casa e desde Galicia unha filla miña xa me contou o asunto. Baixei á rúa, xusto case dediante do Empire State, e contra o sur xa abrollaba a traxedia. 

Pouco despois e na compaña dunha miña tía que vivía daquela en Nova York, en Maspeth, e traballaba ben cerca do Empire State, fomos desas persoas que cruzamos andando o Queensboro Bridge, camiño de Queens. 

Velaí un máis dos moitos motivos polos que teño tan presente a Xoán na miña memoria, pois compartimos aqueles días tan terribles en todos os sentidos. Sempre que vai chegando o 11 de setembro non podo evitar lembrar aqueles días tan impactantes. 

Pero ademais Xoán foi e segue a ser un dos máis lúcidos intelectuais que tivemos en Galicia, e unha figura fundamental na renovación radical dos estudos culturais e literarios de Galicia. Un referente en todos os sentidos. Unha persoa magnífica, xenerosa e moi alegre, que tamén sigo botando en falta todos os días que traballo en cousas de literatura. Unha perda que segue sendo irreparable. 

Pois un ano despois, en novembro de 2002, Xoán e a súa dona, Esperanza Caneda, falecían nun accidente de tráfico. 

Seguimos lamentando a súa perda. Seguen na nosa memoria. Un ano máis, e os que veñan, sempre.